|
|
|
|
|
Pullen
Pullen
 Joera hou je vast ! Met angst en met verschrikte ogen kijkt ze naar haar dochtertje die zich vastklemt aan het koord dat om de rubberboot zit. Grote golven komen op hen af , Joera gilt, zet zich schrap.
Het zeewater spat over haar heen – doorweekt wordt ze, maar ze houdt het koord – ze houdt het vast. Haar moeder Yara herademt – ze zijn met betaling van al hun centen vertrokken uit Syrië – bommen; elke dag, levensgevaarlijk, doden en gewonden in de straten – ze zijn gevlucht, gevlucht naar de zee, gevlucht naar de overkant waar je buiten bereik bent van de gruwelijkheden die ze dag in dag uit moeten doorstaan....
Weetje wat het is, ze komen hier maar binnen en worden opgevangen – ze krijgen een huis en wij moeten er voor betalen…
Het echtpaar, Telegraaf lezers, vol met meningen en oordelen.
Fatsoenlijke burgers natuurlijk; verongelijkt omdat er miljarden naar Griekenland zijn gegaan en natuurlijk zijn ze van mening dat Brussel alles bepaalt en dat wij niets meer te zeggen hebben. Nee, dat was vroeger wel anders….
Ze komen maar hier en denken dat ze hier alles voor niks kunnen krijgen, wat moeten we ermee ?
Laat die Turken ze maar houden of gewoon terugsturen. Het kan toch zo niet doorgaan? Dagelijks honderden van die vluchtelingen hier – gelukzoekers zijn het......
De kust komt in zicht en de rubberboot beweegt zich naar de branding toe – de golfslag wordt wilder en Joera houdt zich krampachtig vast aan het koord – wild slaan de golven over de rubberboot heen en wanneer Jara opkijkt mist ze Joera….
‘Mama….Mamma’.. !!! Een kreet vanuit het water…..verschrikt kijkt ze en ziet het hoofdje en de handen van Joera, gillend van doodsangst, uit het water boven komen….. Joera !! Ze schreeuwt, gilt en bukt zich naar voren in de wil haar dochter vast te pakken – haar hand reikt naar buiten over de rand van de boot ….’Joera … ‘ haar hoofd verdwijnt onder water, maar spartelend komt zich weer boven…. ‘Joera !!!’ ……. Ze buigt zich verder naar voren om haar dochters hand vast te pakken, vingertoppen raken elkaar, dan zinkt Joera weg onder het water….. het laatste wat ze van haar ziet is haar hand, die boven de golven uitsteekt.....
Nee , we gaan binnenkort weer op vakantie – Ja, we hebben een caravan, veel makkelijker en luxer, met een voortent, je hebt alles bij de hand….. Vorig jaar zijn we zes weken naar Spanje geweest en we gaan nu naar Frankrijk en Portugal… ja, nog niet hoor, de komende drie weken staan we op een camping in Noorwegen, vlak bij die fjorden…. mooi hoor… het is wel een rit, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij, we kunnen contact blijven houden want we Skypen we wel…. en tv kunnen we ook ontvangen in de camper…. dat dat komt wel goed.....
-----
Ik ga terug naar huis, het is aan het eind van de middag –gedachten komen in mij op, gedachten over deze tijd – deze waanzinnige tijd waar mensen op de vlucht Europa binnen stromen, waarin de fatsoenlijke burgers zich verontwaardigd uiten, klagen over de slechte tijd, en Wilders achtige ideeën naar buiten brengen.
Waar is in Gods’ of Allah’s naam nog de liefde waar is de zorg en aandacht…
Vermoeidheid en moedeloosheid bevangen me.....
Ik rij de straat welke leidt naar mijn woning. Een rustige straat met aan beide zijden rijtjeswoningen. Verderop staan twee jongens – jongens van 11 - 12 jaar ongeveer. Ze staan wat te gebaren - ik kan het niet herkennen – een van de fietsen van die jongens ligt dwars op straat. Ze maken geen aanstalten om snel op zij te gaan , maar in hun ogen is een uitdrukking, een uitdrukking van onzekerheid en vrees… er komt een auto aan.....
Ik rem af en zie ik een eend, een eend, een moedereend gevolgd door een aantal eendepullen die de straat oversteken, van nature langzaam en behoedzaam….
Beide jongens staan hen naar de overkant te dirigeren – hen te begeleiden…
Een golf van warmte straalt door mij heen – alle ellende alle rampen alle kwaad die we dagelijks van kranten, via de TV en tot ons krijgen vallen weg.
Beide jongens – 11 à 12 jaar oud, door universele liefde geleid, zijn gestopt, hebben hun fiets op straat gelegd en zorgen er voor dat de moedereend met haar eendepullen in vertrouwen hun moeder volgend, veilig de overkant bereiken….
Liefde, universele liefde - ondanks de dagelijkse stroom van chaos en wanorde bereikt dit ons, verheft dit ons, en zal uiteindelijk zegevieren.
Jan de Waal
| | terug
|
| |
|
|
|
|
21-04-2024
om
10.00 uur2kerk4.JPG)
Agenda_r.JPG "Druk op het pictogram om naar de agenda van de Grote Kerk te gaan!")
